سن بالای پدر خطر ابتلا به اوتیسم در فرزندان را افزایش می دهد
تاثیر سن پدر بر ایجاد اوتیسم در کودک
یافته های یک مطالعه در دانشگاه توهوکو ژاپن نشان داد که تݝییرات ژنتیک اسپرم پدران با سن بالا، خطر ابتلا به اوتیسم را افزایش می دهد. این مطالعه نشان می‌دهد که افزایش سن در موش‌های نر منجر به تغییراتی در میکروRNAهای موجود در اسپرم (miRNAs) می‌شود که می‌تواند بر رشد فرزندان تأثیر بگذارد.
تیم تحقیقاتی تجزیه و تحلیل دقیقی از اسپرم موش‌های جوان و مسن انجام دادند و تغییرات قابل توجهی مرتبط با سن در miRNAها را کشف کردند که برخی از آنها سیستم عصبی و ژن‌های مرتبط با اختلال طیف اوتیسم را تنظیم می‌کنند.
این یافته ها درک رو به رشد تأثیر سن پدر بر فرزندان، به ویژه در زمینه اختلالات رشد عصبی را برجسته می کند. این مطالعه بر اهمیت توجه به عوامل پدری در سلامت باروری و پیشگیری از بیماری برای نسل‌های آینده تاکید دارد.
نکات کلیدی:
- این مطالعه تغییرات قابل توجه مرتبط با سن را در میکرو RNA های اسپرم در موش شناسایی کرد که می توانند به تخمک های بارور شده منتقل شده و بر رشد فرزندان تأثیر بگذارند.
- میکروRNA های تغییر یافته برای تنظیم ژن های مربوط به سیستم عصبی و اختلال طیف اوتیسم یافت شد.
- این تحقیق به درک وسیع تری از این که چگونه پیری پدر می تواند بر سلامت و رشد فرزندان تأثیر بگذارد، به ویژه در مورد اختلالات رشد عصبی کمک می کند.
منبع: دانشگاه توهوکو
مطالعه اخیر گزارش داده است که تغییرات در میکرو RNA های اسپرم موش ناشی از افزایش سن ممکن است بر رشد و تکامل فرزندان تأثیر بگذارد. این یافته به مطالعات و نتایج رو به رشد در مورد تأثیرات پیری پدر بر فرزندان می افزاید.
ازدواج و فرزندآوری در مراحل دیرتر زندگی به طور فزاینده ای به یک امر عادی تبدیل شده است.
در حالی که تأثیرات سن مادر بر فرزندان، مانند خطر بیشتر سقط جنین و سندرم داون، به طور گسترده درک شده، تأثیرات از طرف پدری کمتر مشخص شده است. مطالعات اپیدمیولوژیک اخیر نشان داده است که پیری پدر تأثیر قابل توجهی بر افزایش خطر اختلالات عصبی رشدی مانند اختلال طیف اوتیسم دارد.
اوتیسم
یک تیم تحقیقاتی به سرپرستی پروفسور نوریکو اوسومی از دپارتمان علوم اعصاب رشدی در دانشکده پزشکی دانشگاه توهوکو قبلاً نشان داده بود که عوامل اپی ژنتیکی، از جمله تغییرات هیستون در اسپرم‌زایی و متیلاسیون DNA در اسپرم موش‌ها، با افزایش سن دستخوش تغییرات می‌شوند. این تغییرات ممکن است به اثرات فرانسلی منجر شود.
با این حال، تاثیر پیری پدر بر روی microRNA ها (miRNA ها)، مولکول های کوچک و غیر کدکننده RNA که نقش مهمی در تنظیم بیان ژن ایفا می کنند، هنوز مورد بررسی قرار نگرفته است. برای اصلاح این موضوع، همان تیم تحقیقاتی تجزیه و تحلیل جامعی از تغییرات مرتبط با سن در میکروRNA ها در اسپرم موش انجام دادند. آنها میکرو RNA های اسپرم موش های 3، 12 و 20 ماهه را مقایسه کردند و میکروRNA هایی را شناسایی کردند که از نظر کمیت تغییر کرده بودند.
محققان تفاوت های مهم مرتبط با سن را در microRNA ها کشف کردند. برخی از تغییرات در microRNA های مسئول تنظیم سیستم عصبی و ژن های مربوط به اختلال طیف اوتیسم بودند و این microRNA های تغییر یافته شامل مواردی بودند که به تخم های بارور شده منتقل شدند. اوسومی می‌گوید: «مطالعه ما ارتباط بالقوه بین تغییر در microRNAهای اسپرم ناشی از پیری پدر را نشان می‌دهد، که بر اهمیت بررسی تأثیر میکروRNAهای اسپرم بر فرزندان تأکید می‌کند، جنبه‌ای که در تحقیقات قبلی نسبتاً نادیده گرفته شده است».
پیش‌بینی می‌شود که کاوش بیشتر در مورد عوامل اپی ژنتیک، به‌ویژه microRNAها، نه تنها به کشف مکانیسم‌های بیماری‌زای زمینه‌ای اختلالات رشد عصبی کمک کند، بلکه بینش‌هایی را برای ارتقای سلامت و پیشگیری از بیماری در نسل‌های متوالی ارائه دهد. اسومی خاطرنشان می کند که مطالعه آنها در مورد بررسی ارتباط بین سن پدر و عوارض بالقوه سلامتی در کودکان، شبکه را گسترده تر می کند.
در حالی که تغییرات مربوط به سن در تخمک ها به خوبی مستند شده است، تمرکز بیشتر بر باروری اسپرم است. به رسمیت شناختن دگرگونی های بی شمار اپی ژنتیک مرتبط با پیری اسپرم، همانطور که توسط microRNA های بررسی شده در این مطالعه نشان داده شده است، ضروری می باشد.
نویسنده: نوریکو اوسومی
منبع: دانشگاه توهوکو ژاپن
مترجم: دکتر سید روح اله افتخاری
دکتری علوم اعصاب شناختی